De Wietboulevard
Nederlands-Belgische soap in veel afleveringen
Deel 2
Maastricht was al een magneet toen we eind jaren zestig naar de "Bergmans" trokken om met een honderdtal gelijkgestemden zittend op de vloer naar Argent of Solution te luisteren. De aandacht van de douane ging toen niet naar wiet maar naar de smokkel van boter tussen België, Nederland en Duitsland. Maastricht was voor kooplustige grensmadammen altijd al een paradijs. Voor de Belgische maasbewoners stond Maastricht gelijk met een vorm van vrijheid. De drie tot vierduizend dagelijkse coffeeshopbezoekers zijn daar enkel een voortzetting van. De zogenaamde 'drugstoeristen' zijn niet het probleem want zij maken maar tien procent uit van de vijftien miljoen bezoekers die Maastricht elk jaar over de vloer krijgt. Het probleem volgens burgemeester Leers zijn de drugrunners. Dagelijks enkele duizenden mensen die wiet willen kopen vormen een aantrekkelijke doelgroep. Met wat drugrunners te koop aanbieden en de agressieve methoden die ze erop nahouden zijn ze eigenlijk de tegenpool van de coffeeshops. Drugrunners opereren nu op invalswegen en in de directe omgeving van de stadskern. De verplaatsing van een aantal shops naar de stadsrand zou een beter overzicht moeten bieden om die oncontroleerbare verkoop tegen te gaan.
Lanaken heeft geen coffeeshops maar wel problemen met huisdealers en straatverkoop. Een geregulariseerde verkoop ziet de burgemeester niet als een oplossing. Die tegenstand vloeit voort uit de beeldvorming die rond "De Wietboulevard" ontstaan is. Een "drugssupermarkt" is ook voor Leers onaanvaardbaar en dat zal het ook niet worden maar de pers hangt wel dat beeld op. Dat vraagt om paniekreacties van politici die niet verder lezen dan krantenkoppen.
En dat is niet terecht. Leers blijft immers op eigen Nederlands, Maastrichts grondgebied. Hij gaat ermee door omdat op zijn vraag om samen naar oplossingen zoeken niet werd ingegaan door België wegens een te groot verschil in nationale wetgevingen. Dat komt voornamelijk omdat in Brussel wordt beslist voor Lanaken, in Den Haag voor Maastricht en in Berlijn voor Aken. De nationale wetgevingen drukken alle regionale onderhandelingspogingen dood.
Het vrt-praatprogramma Phara had Gerd Leers en Vincent Vanquickenborne (zeg maar "Q") op bezoek om commentaar te geven bij het paniekvoetbal.
Vanquickenborne, Q dus, stelt dat Maastricht de lusten van de commerciële cannabisverkoop heeft en er dus ook maar de lasten moet bijnemen en die niet afschuiven op België. Omdat Nederland de toevoer van cannabis naar de coffeeshop (de zogenaamde 'achterdeur') niet regelt verschuift de hennepteelt onder druk van de Nederlandse aanpak naar 'ons'. Hij stelt daarbij de vraag aan Leers waarom hij de coffeeshops niet gewoon sluit als ze overlast veroorzaken, er zou immers een regeerakkoord zijn over de sluiting van alle coffeeshops in de grensstreek. Q pleit daar voor de intrekking van vergunningen en het sluiten van coffeeshops. (Als we alle kerkhoven sluiten, hebben we geen doden meer... - Rob Oudkerk 1996)
Als de moderator hem eraan herinnert dat hij destijds een joint zou opsteken in de senaat als hij verkozen was, maakt hij een ontwijkende beweging: "Het probleem is dat Nederland wel cannabis kan verkopen maar de toevoer is illegaal. De verplaatsing van plantages naar Belgisch Limburg wijst erop dat het probleem in Europees verband moet opgelost worden zonder hypocrisie."
Voorzien in eigen behoefte
"Wat het probleem is, in Maastricht zijn veertien coffeeshops, een behoorlijk aantal, als ge ziet wat daar verkocht wordt... u veroorzaakt met uw coffeeshops meer overlast dan gelijk wie. In Limburg ontstaan plantages die moeten leveren aan uw coffeeshops en daardoor ontstaan criminele circuits en dat is het grote probleem. U draait altijd de zaak om...", orakelt Vanquickenborne overtuigd verder tegen Leers die de uitspraken als politieke spelletjes afwijst. Q stelt voor om "de hypocrisie op de twee terreinen weg te halen en ervoor te zorgen dat een oplossing gevonden wordt."
Over de aanvoer van wiet zegt Q het volgende: "Als ge een gedoogbeleid voert in een land, en we doen dat, dan moet ge er uiteraard voor zorgen dat mensen op een veilige beschermde manier eraan komen en dat betekent ook dat ge een oplossing moet vinden voor wat er in de shops wordt verkocht en op een gecontroleerde manier wordt aangevoerd. Dat is nu niet het geval natuurlijk ... en daarom krijgt ge ook die overlast, niet alleen door die Belgen die bij u komen maar ook omgekeerd door de kweek die naar Nederland gaat"
Op de vraag of coffeeshops dan ook in België een oplossing kunnen bieden, antwoordt Vanquickenborne: "Bah, u weet wat mijn opinie is, mijn opinie is dat we Europees best de lat gelijk leggen ..." ... (op de lange baan dus) ... "maar het is natuurlijk niet gemakkelijk. Toen ik in het parlement kwam in 1999 was de hypocrisie in ons land nog veel groter. Ik heb toen gezegd laat ons die eerste stap zetten. Ik pleit op termijn dat we die tweede stap zouden moeten kunnen zetten maar natuurlijk weet ik dat dit in politiek België een ongelooflijk gevaarlijk standpunt is."
"En die tweede stap is het ook kunnen kopen in België... daar bent u voor?", vraagt de moderator. "Ja natuurlijk", is het ondubbelzinnig antwoord van Q maar over welke vorm die verkoop moet krijgen, heeft hij zich niet uitgesproken.
Het is tien jaar geleden dat Louis Vanvelthoven voorstelde om cannabis te verkopen in België. In de apotheken ...
So what's new Q?
Tekst en foto's ©JosNijsten2008
